حمد و سپاس او را که مهربانی مرام اوست هموکه سراسر عمر را فرصتی قرار داده تا جداشدگان از درگاه پر مهرش عذر خواه به او روی آورند از خاک تا افلاک رویش کنند زیر دست و پای شیطان نمانند و عروج را نظاره گر باشند. خدایی که با آن همه عظمت گاه با انسان همانند یک دوست صمیمی سخن می گوید و لحن کلام را تا مرتبه بشری منزل می دهد تا جامی از محبت خویش را به بنده اش بچشاند

اذا سالک عبادی انی فانی قریب اجیب دعوه الداع….

که این عبادت هفت مرتبه می گوید بنده ی من ، از من ، بدرستی که من اجابت می کنم دعای بنده ام را پس …

گاه از بنده می خواهد که به او قرض دهد قرض نیکو، شگفتا که با آن مقام نامحدود خداوندی ، بنده ی ضعیف ناچیز را این گونه از مهر کردن خود فراموش نمی کند چنانچه در حدیث قدسی آمده است که به موسی خطاب کرد : ای موسی من چند روز بیمار بودم چرا از من عیادت نکردی؟ موسی از روی تعجب سوال کرد خداوندا مگر تو هم بیمار می شوی ؟ مگر می شود به عیادت تو آمد ؟ ندا آمد ای موسی هرگاه بنده ای از بندگانم بیمار شود انگار من خود بیمار شدم وقتی شما به دیدار بنده ی بیمارم می آید گویا به عیادت من آمدید.

لیله الرغائب شب آرزوهاست پس همدیگر را فراموش نکنید.

خجسته رنجبر کریمی